21 Δεκ 2010

Ομιλία στη Βουλή (20/12/2010)

Στη συζήτηση για την Κύρωση του Κρατικού Προϋπολογισμού οικ. έτους 2011.




Για να δείτε αναλυτικά το κείμενο της ομηλίας



Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, στο χώρο του Κοινοβουλίου έχει συζητηθεί κατά κόρον το θέμα της οικονομικής κρίσης και της δημοσιονομικής κατάστασης της χώρας μας.
Υπήρξαν διάφορες προσεγγίσεις, διαπιστώσεις, πολιτικά συμπεράσματα και ερμηνείες ενδιαφέρουσες, κοινότοπες, λογικές, ενίοτε και απίθανες. Είτε το ονομάσουμε «παγκόσμια οικονομική κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος», είτε το ονομάσουμε «κρίση θεσμών και προοπτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης», είτε το ονομάσουμε «κατάρρευση των αξιωμάτων που αφορούν τη λειτουργία της ελεύθερης αγοράς», είτε το ονομάσουμε «κρίση του καπιταλισμού», είτε το ονομάσουμε «επίθεση του καπιταλισμού», η σταθερά είναι παρούσα και ονομάζεται «οικονομική κρίση».
Αντίστοιχα, για τη χώρα μας, είτε το ονομάσουμε «δημοσιονομική κατάρρευση», είτε το ονομάσουμε «δημοσιονομική κρίση που κατέληξε σε κρίση δανεισμού», είτε το ονομάσουμε «επίθεση των παγκόσμιων κερδοσκόπων», είτε το ονομάσουμε «επίθεση της παγκόσμιας άρχουσας τάξης», η σταθερά είναι παρούσα και λέγεται «κίνδυνος κατάρρευσης της χώρας».
Ας σταματήσουμε, λοιπόν, να διαπιστώνουμε και να συζητούμε για τα αίτια και την ερμηνεία τους κι ας επικεντρωθούμε στις επιλογές που έχουμε.
Κάποιοι είπαν ότι πρέπει να πτωχεύσουμε ελεγχόμενα ή μη. Δηλαδή, να κάνουμε αυτό που λογικά πρέπει να αποφύγουμε. Εάν θεωρήσουμε ότι τώρα, δυστυχώς, έχουμε όρους και Μνημόνιο, προτείνουν να αποφασίσουμε να έχουμε μόνιμα μόνο όρους και μνημόνια, που θα τα καθορίζουν και θα τα εφαρμόζουν μονομερώς οι δανειστές μας.
Κάποιοι είπαν ότι θα πρέπει να αντισταθούμε ως λαός –γενικώς και αορίστως- και να απαιτήσουμε την ανατροπή των αδικιών της κοινωνίας και του παγκόσμιου οικονομικού κατεστημένου που προκαλεί τέτοιες επιθέσεις σε βάρος των λαών. Μόνο που δεν μας λένε πώς θα πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις στον απλό εργαζόμενο και συνταξιούχο, μέχρι να το ανατρέψουμε.
Κάποιοι άλλοι, που δραπέτευσαν από την εξουσία, για να μην αντιμετωπίσουν κατάματα αυτά που η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ καλείται σήμερα να διαχειριστεί, μιλάνε για αστοχία χειρισμών και άλλα μείγματα πολιτικής. Μόνο που ξεχνούν ότι το μόνο που παρέδωσαν ήταν μια ωρολογιακή βόμβα που έγραφε «μηδέν» την ώρα που συζητούν περί όνου σκιάς.
Η λύση, η λύση ανάγκης, προφανώς ήταν και είναι μία και όχι ευνόητα αποδεκτή από τους εταίρους και τους δανειστές μας. Η χώρα δεν έπρεπε να πτωχεύσει. Η χώρα έπρεπε να έχει δανεικά για να παλέψει. Η χώρα πρέπει σε χρόνο ρεκόρ να ανατρέψει τη δημοσιονομική πραγματικότητα. Η χώρα πρέπει σε χρόνο ρεκόρ να τα αλλάξει σχεδόν όλα. Η χώρα πρέπει να βρει τις δυνάμεις της και την αυτοπεποίθησή της.
Αυτό είναι το έργο μας. Το γνωρίζουμε. Παλεύουμε και θα το πετύχουμε, αναμετρώμενοι όχι μόνο με τις αντιξοότητες, αλλά και με την ίδια την ιστορία και με πλήρη συναίσθηση της ευθύνης. Λύση, πάντως, σίγουρα δεν είναι η επιστροφή στο παρελθόν. Λύση δεν είναι η αναπαραγωγή του αποτυχημένου μοντέλου ανάπτυξης που μας έφερε μέχρι εδώ.
Λύση δεν είναι η αύξηση των απασχολούμενων στο δημόσιο τομέα και η αναπαραγωγή του πελατειακού κράτους. Λύση δεν είναι η αναζωογόνηση της κρατικοδίαιτης ανάπτυξης των επιχειρήσεων. Λύση δεν είναι η παραχώρηση προνομίων σε κοινωνικά στρώματα σε βάρος του εθνικού  Προϋπολογισμού και των φορολογούμενων. Λύση δεν είναι η στήριξη των ημετέρων σε ανομίες και παρανομίες. Λύση δεν είναι η επανακυριαρχία της ιδεολογίας του πολιτικού κόστους, η αναβλητικότητα στη λήψη κρίσιμων αποφάσεων, η ικανοποίηση του πρόσκαιρου σε βάρος του καλού και του τώρα σε βάρος του μέλλοντος.
Η μεγάλη αλλαγή που συντελείται δεν επιμερίζεται και δεν τεμαχίζεται. Αφορά τα πάντα. Πρέπει να αναγνωρίσουμε τη νέα πραγματικότητα και να κάνουμε άλμα προς τα εμπρός και όχι προς τα πίσω με δυναμισμό και αποφασιστικότητα. Για εμάς δεν υπάρχουν αδιέξοδα.
Το οικονομικό και κοινωνικό κόστος που πληρώνουμε τώρα για όλα αυτά που δεν κάναμε επί τόσα χρόνια για μας είναι το αντίτιμο του εισιτηρίου για το μέλλον. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν αντιμετωπίζει φοβικά τις προκλήσεις. Το Μνημόνιο είναι μια στιγμή στην ιστορία μας. Όμως η ιστορία γράφεται από εμάς, γράφεται από τον ελληνικό λαό.
Παρακολούθησα την ομιλία του εισηγητή του ΛΑΟΣ. Ο κ. Βορίδης προσπάθησε να αποδομήσει το βασικό ζητούμενο: πώς μια Κυβέρνηση και ένας Πρωθυπουργός, που πραγματοποιεί μέρα με τη μέρα μέσα σε ένα χρόνο ό,τι δεν τόλμησε να αναλάβει ως βάρος και πολιτικό κόστος καμία κυβέρνηση από τη Μεταπολίτευση και μετά, συνεχίζει το δρόμο, διαψεύδοντας όλες τις προβλέψεις ότι δεν θα αντέξει, στην αρχή  μέχρι το Μάιο, μετά μέχρι το Σεπτέμβριο και ύστερα μέχρι τα Χριστούγεννα.
Προσπαθώντας, λοιπόν, να αποδομήσει το μοναδικό συναγόμενο αποτέλεσμα, ότι ο ελληνικός λαός υποφέρει, αλλά είναι αποφασισμένος να στηρίξει τις μεγάλες αλλαγές και την προσπάθεια σωτηρίας της χώρας από την καταστροφή, επεδίωξε να αποδομήσει το ηθικό υπόβαθρο αυτής της προσπάθειας δηλαδή, την πρόθεση της Κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού να αλλάξει την Ελλάδα. Είπε απλά ότι ποιήσαμε την ανάγκη φιλοτιμία.
Ας δούμε λοιπόν αν είναι έτσι. Η παράταξή μας, από την ήττα μας από το 2004 και μετά πέρασε από σκληρή διαδικασία αυτοκριτικής. Παράλληλα, μέσα από τη σκληρή αυτή διαδικασία διηγηθήκαμε μια Ελλάδα χωρίς παλαιοκομματισμό, χωρίς αδιαφάνεια, χωρίς κρατικοδίαιτη, αντιπαραγωγική και γραφειοκρατική αντίληψη, μια Ελλάδα της νεολαίας και των νέων αντιλήψεων. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ο Πρόεδρός του λοιδορήθηκαν για την αφήγηση αυτή. Και μέσα στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. και έξω απ’ αυτό.
Τα χρόνια που ακολούθησαν δικαίωσαν την αφήγηση αυτή, αλλά δυστυχώς δικαίωσαν με το χειρότερο τρόπο τους φόβους μας για μια Ελλάδα ξοφλημένη πολιτικά, ηθικά και οικονομικά. Και σιγά-σιγά τα επόμενα χρόνια οι λέξεις και οι ιδέες που λοιδορούνταν μπήκαν στο στόμα όλων, ακόμα και των πλέον σκληρών μας αντιπάλων: διαβούλευση, διαφάνεια, ανοιχτό κόμμα, ηλεκτρονική διακυβέρνηση, καινοτομία, νέες τεχνολογίες, πράσινη ανάπτυξη, αξιολόγηση, δια βίου μάθηση, κοινωνική λογοδοσία και τόσες άλλες.
Αναζητήστε, κύριοι συνάδελφοι, της Νέας Δημοκρατίας, στον πολιτικό σας λόγο από το 2004 και το 2005 και δεν θα βρείτε ούτε λέξη από αυτές τις έννοιες που σήμερα κατά κόρον χρησιμοποιείτε και επικαλείστε. Άρα, όχι μόνο δεν ποιούμε την ανάγκη φιλοτιμία αλλά υλοποιούμε τις αρχές με βάση τις οποίες απευθυνθήκαμε στον ελληνικό λαό τα δύσκολα χρόνια της Αντιπολίτευσης και της αμφισβήτησης της πολιτικής μας αντίληψης και του πολιτικού μας λόγου. Γι’ αυτό και διατηρούμε ακόμα και σήμερα, παρά τα δύσκολα μέτρα. το ηθικό πλεονέκτημα στην κοινωνία. Γιατί ο λαός θυμάται. Δεν είναι σαν εσάς, που θέλετε να ξεχάσετε τον εαυτό σας μέσα σε ένα χρόνο.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, στη χώρα μας ο κομβικός κλάδος της βιομηχανίας παρουσιάζει χαρακτηριστικά παρακμής, κρατικοδίαιτης εξάρτησης και εγκατάλειψης δίχως δυναμισμό, δίχως όραμα. Παρά τις φωτεινές εξαιρέσεις, ο κανόνας καταγράφει το γεγονός ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τη συρρίκνωση της βιομηχανίας τα τελευταία χρόνια.
Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με το σημαντικό ρόλο των εισαγωγών στη διαμόρφωση των καταναλωτικών προτύπων, δημιουργεί εύλογες ανησυχίες για τη διαρθρωτική υποκατάσταση των εγχώρια παραγόμενων προϊόντων από εισαγόμενα, γεγονός που είναι σίγουρο ότι δημιουργεί εμπόδια στην ανάκαμψη της ελληνικής βιομηχανίας.
Με αυτά τα δεδομένα ο σχεδιασμός του Υπουργείου προσανατολίστηκε σε μια οικονομία με ισχυρές παραγωγικές δυνατότητες που να βασίζεται στην υψηλή ποιότητα του εργατικού δυναμικού, το αποτελεσματικό κράτος, τις νέες τεχνολογίες και το σεβασμό στο περιβάλλον.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πλέον δεν πρέπει να μιλάμε με συνθήματα αλλά πρέπει να μιλάμε για το περιεχόμενο αυτών των συνθημάτων. Το ζητούμενο είναι να μιλήσουμε για τον τρόπο οικοδόμησης μιας νέας πραγματικότητας. Το ζητούμενο είναι να συμφωνήσουμε, αλλά και να διαφωνήσουμε για την ουσία των πραγμάτων, έτσι ώστε να κληθούμε να αποσαφηνίσουμε το τι ακριβώς θέλουμε.
Η σιωπή για την ουσία επιφέρει την αναπαραγωγή τού, μέχρι σήμερα, κυρίαρχου  μοντέλου και των συστημάτων εξουσίας που μας έφεραν στη σημερινή κρίση. Υπό τέτοιες συνθήκες σιωπής, μετά το τέλος της κρίσης και τις συνυφασμένες οικονομικές θυσίες θα συναντήσουμε μια καρικατούρα του ίδιου του σημερινού συστήματος που παρήγαγε την κρίση.
Εμείς δεν θα επιτρέψουμε κάτι τέτοιο. Οι θυσίες του ελληνικού λαού αυτή τη φορά δεν θα πάνε χαμένες. Κοιτάμε μπροστά. Αλλάζουμε την Ελλάδα.
Σήμερα όμως προβάλλει όσο ποτέ άλλοτε η αναγκαιότητα να δούμε αυτό που εδώ και καιρό έχουμε ονομάσει κρίση αντιπροσωπευτικότητας του πολιτικού μας συστήματος. Η κρίση αντιπροσωπευτικότητας σήμερα δεν έχει να κάνει με ταξικά κοινωνικά ή συντεχνιακά χαρακτηριστικά. Έχει να κάνει με οριζόντια χαρακτηριστικά. Οι πολίτες δεν βλέπουν τον εαυτό τους στα πρόσωπα αυτών που συμμετέχουν στο πολιτικό σύστημα και τους αποδίδουν ανικανότητα, ή ακόμα χειρότερα, έλλειψη πρόθεσης να υπηρετηθεί το δημόσιο συμφέρον, δηλαδή, το συμφέρον τους.
Δεν εκφράζονται οι πολίτες εκείνοι που δυσκολεύτηκαν να προσανατολιστούν στα δεδομένα του κατεστημένου, που αρνήθηκαν να προσαρμοστούν στον δήθεν πολιτικό καθωσπρεπισμό, παρ’ ότι έδωσαν και δίνουν αγώνες για την προσωπική και πολιτική τους αξιοπρέπεια, που αν και συμμετείχαν στις γενιές που έχτισαν την Ελλάδα, κατέληξαν να στερούνται την πολιτική τους συμμετοχή, έκφραση και αξιοπρέπεια.
Δεν εκφράζονται όμως και ολόκληρες γενιές, οι γενιές που μεγάλωσαν με την απαξιωτική αναφορά «της γενιάς που τα βρήκε όλα έτοιμα» και κατέληξαν οι γενιές που δεν έχουν απολύτως τίποτα.
Η δυνατότητα έκφρασης αυτών των γενιών και των πολιτών παντού, στην πολιτική, στην επιχειρηματικότητα, στη διοίκηση, στην παιδεία, στην καινοτομία, στην έρευνα, στον πολιτισμό, αποτελεί τη μοναδική δυνατότητα της κοινωνίας μας να ανανεωθεί, να αποκτήσει δύναμη.
Να εκφραστούν αυτοί που μέχρι σήμερα υπήρξαν σιωπηλοί συνοδοιπόροι και άκοντες συνένοχοι σε ένα σύστημα που ουδέποτε τους εξέφρασε και ουδέποτε τους έδωσε την ευκαιρία να αποδείξουν ότι υπάρχουν Έλληνες και νεότερες γενιές Ελλήνων που έχουν την ικανότητα να τραβήξουν τη χώρα μπροστά. Να υπερβούν μειονεκτικά σύνδρομα του φτωχού συγγενή της Ευρώπης, να μην έχουν ανάγκη από επικίνδυνες ακροβασίες εθνικισμού, ξενοφοβίας και πολιτικού λαϊκίστικου καιροσκοπισμού, προκειμένου να κριθούν τα μειονεκτικά μας σύνδρομα.
Σήμερα δημιουργούμε συνθήκες έκφρασης και δημιουργίας αυτών των νέων κοινωνικών δυνάμεων, μιας χρυσής εφεδρείας της κοινωνίας μας. Και τους καλούμε να αδράξουν τη συγκυρία να χτίσουμε την Ελλάδα του κόσμου και της Ευρώπης, την Ελλάδα των πολιτών που έχουν προνομιακή σχέση όχι με συστήματα εξουσίας αλλά με την παιδεία, τη γνώση την εκπαίδευση, τη δια βίου μάθηση και εξέλιξη του ανθρώπου, τις τέχνες, τον πολιτισμό, τον αθλητισμό, την περιβαλλοντική συνείδηση, την αειφορία.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, σήμερα είναι ευθύνη μας να ανασυντάξουμε τους στόχους μας και να προδιαγράψουμε τις προοπτικές μας. Ο Προϋπολογισμός του 2011 ανταποκρίνεται σ’ αυτές ακριβώς τις προκλήσεις και τις προοπτικές. Είναι ένας Προϋπολογισμός ευθύνης που αναλαμβάνει το κόστος της προσαρμογής της οικονομίας στα δεδομένα που ορίζουν οι δυνατότητές μας και οι ανάγκη διασφάλισης των προοπτικών του ιδίου του  μέλλοντος της πατρίδας.
Σας καλώ να τον υπερψηφίσουμε ως συνέχεια της μεγάλης προσπάθειας που καταβάλλουμε ένα χρόνο τώρα και που θα αποτελέσει τη βάση για θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης το 2012.
Σας ευχαριστώ.