ΟΜΙΛΙΑ ΦΙΛΙΠΠΟΥ
ΣΑΧΙΝΙΔΗ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ 26-3-2014
Στη συζήτηση που διεξάγεται για την
επίτευξη πλεονάσματος του 2013, η Νέα Δημοκρατία διεκδικεί εύσημα για τη
δημοσιονομική προσαρμογή, παραβλέποντας ότι αυτή αποτελεί συνέχεια της
προσπάθειας που ξεκίνησε το 2010 και ότι στη διετία 2010-2011 είχαν ολοκληρωθεί
τα 2/3 της αναγκαίας διαρθρωτικής προσαρμογής. Αποσιωπά το τίμημα που πλήρωσε η
χώρα με τη σκληρή αντιμνημονιακή της στάση το 2010 και το 2011, γιατί αν στήριζε
από την αρχή, χωρίς τα «Ζάππεια» που εξέθρεψαν τους αγανακτισμένους, θα είχαμε
προχωρήσει ταχύτερα στην επίτευξη των στόχων και με μικρότερο κόστος, διότι
υπήρχε κόστος από την επίτευξη της δημοσιονομικής προσαρμογής σε όρους
απασχόλησης και σε όρους ΑΕΠ.
Και η Διεθνής Κοινότητα δεν θα
αντιμετώπιζε τη χώρα ως μία χώρα που κινδυνεύει από κατάρρευση, βλέποντας την
τότε Αξιωματική Αντιπολίτευση να παραλογίζεται την ώρα που η χώρα ήταν σε Πρόγραμμα.
Παραγνωρίζει και την αβεβαιότητα με την οποία
βρέθηκε αντιμέτωπη η χώρα από την εμμονή για τη διεξαγωγή εκλογών από το
Φεβρουάριο του 2012, ενώ το ζητούμενο ήταν η υλοποίηση του προγράμματος που
μόλις είχε συμφωνηθεί με τους εταίρους. Την άποψη αυτή δημόσια, τότε,
υποστήριξα μαζί με άλλα έξι μέλη της Κυβέρνησης του Πρωθυπουργού Λουκά
Παπαδήμου.
Και
επειδή το τελευταίο διάστημα γίνεται μία κατευθυνόμενη και εκ του πονηρού
συζήτηση για το ρόλο του ΠΑΣΟΚ στη διασφάλιση της πολιτικής σταθερότητας της
χώρας, θα ανατρέξω σε πρόσφατα πολιτικά περιστατικά για να καταδείξω πόσο όψιμη
και ιδιοτελής είναι η αγωνία της Νέας Δημοκρατίας ως προς το ζήτημα αυτό.
Το Νοέμβριο του 2011 συναντηθήκαμε στο
γραφείο του τότε Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης και Υπουργού Οικονομικών κ.
Ευάγγελου Βενιζέλου με τριμελή αντιπροσωπεία της Νέας Δημοκρατίας προκειμένου
να τους ενημερώσουμε για τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετώπιζε η χώρα, καθώς
έπρεπε να ψηφιστούν κρίσιμα Νομοσχέδια για να γίνει η εκταμίευση των χρημάτων
του δεύτερου Προγράμματος, που μόλις είχε εγκριθεί και να εφαρμοστεί και το
PSI. Αφού έγινε λεπτομερής ενημέρωση, περιμέναμε ερωτήσεις για τα μεγάλα θέματα
της χώρας, αλλά διαπιστώσαμε, ότι το πιο σημαντικό ζήτημα για την αντιπροσωπεία
της Νέας Δημοκρατίας ήταν εάν οι εκλογές θα γίνουν τη δεύτερη Κυριακή του
Φεβρουαρίου του 2012 ή την τρίτη Κυριακή του Φεβρουαρίου του 2012.
Τελικά, η χώρα οδηγήθηκε σε εκλογές το Μάιο,
οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα να κυριαρχήσει η αβεβαιότητα, καθώς τα δύο πρώτα
Κόμματα, δηλαδή η Νέα Δημοκρατία που πήρε 18,9% και ο ΣΥΡΙΖΑ που πήρε 16,7%,
ήθελαν ανεξαρτήτως πολιτικού κόστους για τη χώρα και για την πολιτική
σταθερότητά της, η χώρα να οδηγηθεί και σε δεύτερες εκλογές.
Δεν είναι τυχαίο, ότι η εμπιστοσύνη των
καταθετών χάθηκε μετά την πρώτη Κυριακή και σε διάστημα δέκα ημερών πριν από
τις εκλογές του Ιουνίου διέρρευσαν από τις τράπεζες πάνω από 15 δισεκατομμύρια
ευρώ. Το μέλλον της χώρας κρέμονταν από μία κλωστή και ενώ η Ευρώπη όπως μάθαμε
εκ των υστέρων ετοίμαζε τότε το δεύτερο σχέδιο.
Και όλα αυτά εξαιτίας της εμμονής να πάμε
τον Ιούνιο σε νέες εκλογές αντί να συγκροτηθεί Κυβέρνηση από τα Κόμματα που
τελικά συνεργάστηκαν για τη συγκρότηση Κυβέρνησης αμέσως μετά τις δεύτερες
εκλογές. Και κατά τα άλλα συζητάμε για τις υφεσιακές συνέπειες του προγράμματος
προσαρμογής - τις οποίες καθόλου δεν θέλω να υποβαθμίσω - αποσιωπώντας εντελώς
τις υφεσιακές συνέπειες της πολιτικής και κοινωνικής αστάθειας της περιόδου
2010-2011, που σε μεγάλο βαθμό εξηγούν και τις αποκλίσεις από τους
δημοσιονομικούς στόχους και τις αποκλίσεις από τους στόχους για το ΑΕΠ που
είχαν τεθεί τότε.
Διότι εάν δεν υπήρχε αυτή η κοινωνική
αστάθεια, εάν υπήρχε πολιτική συνεργασία, πιθανότατα να είχαμε πετύχει καλύτερα
αποτελέσματα στο ΑΕΠ. Πιθανότατα να είχαμε πετύχει καλύτερα δημοσιονομικά
αποτελέσματα και η χώρα να βρισκόταν πιο κοντά στην επίτευξη των στόχων.
